Toiletjuffrouw voor een dag / toiletlady for a day

(Dutch below)

Wow, can you believe it? Every 14 seconds a child under the age of 5 dies from diarrhoea. Another incomprehensible figure: 2.6 billion people do not have access to proper sanitation. But you can do something about that!

Be TOILET LADY for a day!

Collect a few cents (or more) for every time you or your family members go to the bathroom. Donate the proceeds of the day to Women for Water. It is a partnership of women’s organisations worldwide that work together in order to ensure safe drinking water, proper sanitation and higher hygienic standards, especially in the developing world. Great cause, don’t you agree?

So… pull an old saucer from your kitchen cupboard, put it somewhere near the bathroom and… start collecting coins!

Oh, and please make sure you spread the word. Via Twitter (+ please RT!), Facebook, Linked-in, Email, SMS… whatever.

Including the blog address www.toiletlady.org would also be a good thing. Thanks for your efforts!

Just imagine the amount of ‘lavatory attendants’ in homes all over the world by tomorrow!

Are you a real life lavatory attendant or janitor, or are you in the hotel or catering industry? Great! You probably have pole position then for raising money for Women for Water. Having an office job shouldn’t deter you from joining in, though.

------------------------------------------------------------------------------

Goh, erg, hè, dat er elke 14 seconden een kind onder de vijf jaar overlijdt aan diaree. Ongelooflijk, toch, dat 2,6 miljard mensen nog geen fatsoenlijke sanitaire voorzieningen hebben. Maar wat kan jij daaraan doen?

Word TOILETJUFFROUW voor een dag!

In een klein bedragje voor elke keer dat jij of je huisgenoten het toilet gebruiken. Maak aan het eind van de dag de balans op en doneer dat bedrag aan Women for Water Partnership. Daarin werken vrouwen uit de hele wereld samen. Met elkaar zorgen ze voor schoon drinkwater, toiletten, betere hygiëne en nog veel meer. Geweldig werk, niet waar? Een doel dat het waard is om te ondersteunen.

Op het Nederlandse of Engelse blog staat meer informatie:

www.toiletjuffrouw.org of www.toiletlady.org

En natuurlijk op de website van Women for water: www.womenforwater.org .

Trek dus een oud schoteltje uit de kast en begin met innen!

(op de blogs staat hoe je het opgehaalde bedrag kunt doneren).

Enne, we vinden het natuurlijk fantastisch als je dit bericht verder verspreid via Facebook, linkedin, skype, Twitter etc. !

Dag 8, 12 december

Een relaxed begin van de dag. De internet verbinding werkt – na druk communiceren van de receptie met de provider; great service - en we kunnen beiden een aantal dringende zaken voor ons werk in Nederland regelen. De gedachte dat je niet kunt communiceren via internet, email of mobiele telefoon is moeilijk over te brengen aan onze contacten in het “Noorden”.
Ook hier alles al in kerssfeer. Het blijft een vreemde gewaarwording.
Een enorme stortbui maakt dat we in de hotelkamer “kamperen” om te werken.

Ondanks alle pogingen via sms, skype en telefoon slaagt Lesha er niet in Evelyn Otim te bereiken. We hadden haar graag gesproken tijdens ons korte verblijf in Uganda.

Wat eindelijk wel lukt is contact krijgen met de mensen van TGNP in Dar es Salaam – weten we tenminste waar we logeren en dat we van het vliegveld worden opgehaald.

Rond 13.00 uur worden we door het busje van het hotel weer naar het vliegveld gebracht; de zon schijnt, alles is groen en we weten zeker dat we nog een keer terug willen om de omgeving te bekijken. The Executive airport Hotel (http://www.eahuganda.com/) is beslist een “aanrader”.

Bij het vliegveld een “veiligheidscontrole” - een aanfluiting: alle vrouwen moeten door een – zeer oppervlakkige – veiligheidscontrole; bagage en busje en mannen worden niet gecontroleerd. Inchecken naar Dar-es Salaam gaat vlot. Zelfs in het vliegtuig hangt kerstversiering!

In Dar es Salaam aangekomen, worden we geconfronteerd met de meest “dramatische” visum- en paspoort procedure tot nu toe: aanwijzingen en de rijen zijn heel onduidelijk, Lesha krijgt om onduidelijke redenen bijna ruzie met de balie medewerkster en samen met nog een groep van 40 mensen staan we meer dan een uur te wachten totdat de 7 medewerkers onze paspoorten door al hun handen hebben laten gaan! Volgende keer laten regelen door onze vriendinnen in Dar.

Onze ophalers hebben gelukkig gewacht en we worden voor het eerst geconfronteerd met de enorme verkeerschaos in Dar es Salaam. Daar hebben we de komende twee dagen veel last van. Het is weer een grote verandering na Entebbe: warm en vochtig.

Hotel Blue Pearl / Ubongo Plaza (http://www.bluepearlhoteltz.com/) is prima en heeft een zwembad op het dak! Helaas al dicht voor de avond. We hebben een kleine suite met twee slaapkamers.
De airconditioning is “nodig” maar blijkt in de kamer van Elly niet te werken; dat wordt de volgende ochtend verholpen.

Na een biertje in de bar terwijl we de volgende dag plannen en aan ons verslag verder schrijven; eten we in het hotel restaurant. Helaas moeten we de helft van het eten terugsturen… niet gaar. De groente curry is wel lekker.

Hier een (hele trage) internet verbinding. We kunnen ’s avonds een deel van de email ophalen en plaatsen de eerste delen van ons “dagboek” op het Blog van VAM. Dat is meteen weer voor het laatst want door uitval en “interessant” beleid van de (lokale) overheid om energie te besparen zitten we verder zonder verbinding blijkt de volgende ochtend.

Sudan dagboek - vervolg dag 6

Vervolg dag 6:


Het gesprek met Marjolein begint moeizaam want alle eerdere berichten hebben haar niet bereikt, ook niet vanuit de ambassade in Khartoum (sic).

Het laatste concept van het projectplan wordt op Marjolein’s computer geladen en ze beloofd er serieus naar te kijken en openingen te zoeken voor financiële steun. Nederland financiert “eigenlijk” alleen grote projecten rechtstreeks via de overheid – maar als ik naast de algemene uitleg van het project meld dat VAM geloofd dat de vrouwen na circa 2 jaar eigen inkomen uit het project kunnen verwerven en dat staatssecretaris Knapen gender en water heeft gehandhaafd als prioriteiten, wordt ze enthousiaster.

Ook zij raad aan ook contact te zoeken met CRS (donor via o.a. Cordaid en Icco) en lid te worden van het NGO Forum. Lesha neemt afscheid met de afspraak na het kerst reces weer contact te zoeken.

Lesha krijgt ook sterk de indruk gezien de vragen van Marjolein dat meer water & sanitatie in het programma (wat we naar aanleiding van de workshop ook al vonden) het project meer kans zal geven op financiering door Nederland. Ook de kans dat vrouwen economisch zelfstandiger worden door het programma en zelf geld kunnen verdienen moet er beter in!

Mary is “opgelucht” dat we het Nederlandse consulaat nu eindelijk hebben bereikt, maar Lesha zet een “domper” op de vreugde door te benadrukken dat we er nog lang niet zijn.

Na het nuttigen van de koud geworden lunch, wandelen we terug richting het centrum en besluiten ondanks het tijdstip (na 16.00 uur) toch nog een poging te wagen om CRS en de coördinator van het NGO platform te vinden. Na enig speurwerk en weer navragen, blijkt CRS ongeveer naast het kantoor van GTZ te zitten; er is nog 1 staf medewerkster aanwezig. Zij neemt al onze contact informatie in ontvangst en beloofd haar collega’s te informeren. Ook wijst ze ons de weg naar het kantoor van Tearfund – ook dat ziet er verlaten uit, maar wie blijkt er nog te zijn? Juist: Kelsey Hoppe, de NGO coördinator. We maken dus kennis, krijgen alle informatie en een aanmeldingsformulier voor het nationale NGO platform en een uitnodiging voor de vergadering van het platform, die toevallig de volgende ochtend in Juba plaatsvindt.

Zeer moe maar voldaan arriveren we dan rond 6 uur terug in ons hotel. We eten fastfood: patat en een soort salade; een veel betere keus na onze ervaringen van de vorige dag. Ondertussen bespreken we met zijn vieren de resultaten van vandaag – Elly, Annet en Lesha zijn zeer tevreden – en het programma voor de volgende dag en vullen het NGO aanmeldingsformulier in. Dit alles buiten op het terras terwijl op de achtergrond (nou ja) het televisie journaal meldt dat de registratie voor het referendum goed is verlopen en dat er géén sprake van is dat er rebellen uit Dafur in Juba zouden zijn. Het beeld is natuurlijk zoals altijd genuanceerd (zie de briefing van de volgende dag hieronder).
Wij hebben ook de hele dag in Juba geen onrust of wat dan ook gezien tijdens onze wandeltocht.

Met enige moeite en heen-en-weer gebel met Julius en Alice - omdat de naam van het hotel “verloren” is gegaan - slaagt Lesha er uiteindelijk in een hotel te boeken in Entebbe voor de volgende dag.

Als Mary en Annet naar bed zijn, werken Elly en Lesha nog een uurtje aan de verslagen – zou toch prettig zijn als we morgen een internet verbinding hebben in Uganda!

Dag 7, 11 december 2010

We pakken onze spullen in en gaan ontbijten – deze keer met omelet en dat is een stuk beter.

Bij het afrekenen ontstaat er een zeer onaangename discussie met het hotel over de wisselkoers van de dollar. Als dat niet oplosbaar blijkt en er wat “zwaargewichten” verschijnen, besluiten we dat Mary en Elly vast met hun bagage naar het kantoor van CRS lopen voor de bijeenkomst van het NGO platform die om 10.00 uur begint, Annet wacht in het hotel en Lesha rent naar de bank. De dollarkoers die zij krijgt voor in Soedanese ponden is alleszins redelijk en veel beter dan het hotel beweerde. Afijn opgelost maar een nare ervaring.

Uit alle ervaringen van de afgelopen en volgende dagen de volgende tips voor toekomstige reizigers:
Visa: cash geld nodig kleine coupures. Gemiddeld $ 50 per visum. Wij waren kwijt: Uganda $ 50; Sudan $ 75 + 90 (er uit!); uganda $50; Tanzania $ 50. TGNP kan visa regelen vooraf (erg aan te raden; duurt eindeloos op het vliegveld).
Hotels: cash is het beste. Coupures $100 of $50 (en geen biljetten van voor 2006 en niets erop geschreven of zo). Creditcards: in Sudan helemaal niet. In Uganda en Tanzania alleen visacard en misschien masters; sommigen rekenen dan 5% extra “bankcharge”.
Taxis, visa etc. Lokaal geld of kleine dollar coupures 1, 5, 10 en 20.

Als Annet en Lesha bij CRS arriveren is de vergadering natuurlijk al begonnen ; een behoorlijk grote groep. Er zijn circa 300 NGO’s actief (internationaal en nationaal samen), waarvan er circa 40 nationale tot nu toe zijn geregistreerd. Ze hebben een website en een eigen google Group voor water en sanitatie activiteiten (southern-sudan-wash-ngoforum@googlegroups.com ). Het platform heeft een gekozen steering committee en wordt redelijk ruim ondersteund via CRS en Tearfund (5 personen!). Ze concentreren zich op capaciteit opbouw van de nationale organisaties, informatie uitwisseling en coördinatie richting donoren. Gezien wat er over tafel gaat, lijkt ons lidmaatschap van BKLVA erg nuttig.

Uit de notulen: “Agenda: Funding Briefing

CHF: The CHF allocation for 2011 has just started, there was one NNGO present who put in project proposal in the work plan for 2011. An allocation policy paper will come up next week then the proposal will be sent to cluster leagues and the projects will be considered for funding.
5th January 2011 is the deadline for most clusters but 17th January 2011 is the deadline for health cluster. The idea of placing a project in the work plan for 2011 was done in September 2010 so work should start on a plan now for the next years work plan. It is not a complex process for information submission so as to access the CHF fund. CHF paper work is very light and CHF is willing to fund NNGOs.

Basic Services fund:
There weren’t any agencies present receiving any of this fund. It is not open for funding at the moment but 70 to 90 were getting funding through a consortium although non are getting funding directly.

Sudan Recovery fund:
Round 2 of the funding is specific to NNGOs and there was one NNGO present receiving that fund. There’s SRF meetings every month but if there are any updates or concerns , such can be raised to Ivor and he will raise them at the SRF meeting.

MDTF:
None of the members present are receiving funding from MDTF. It will end at the end of next year but there will not be any new funding into it so only the agencies already receiving the fund can benefit from it.

South Sudan development Plan:
Most of the funds will end next year. The government is developing the south Sudan development plan mapping out a way on how the NGO community can assist in the development process and how the government can work in post referendum period.

The development plan timeline: Most of the discussions and agreement on the process is ongoing, initial planning is in December, January will be referendum period, February to March will be drafting and consultation, April is when the dissemination of the plan is scheduled, the major planning conference and drafting of the South Sudan Development Plan is planned for May and June will be when the plan will be submitted to the council of ministers while the donor conference is to take place in mid 2011. A number of workshops were held discussing the process and a briefing note will be shared by Ivor.
There is no consolidated list of funding source. It differs from one donor to another, when the information is available it is shared and circulated.

Referendum Update – Peter Ladu
Extensions for the referendum was extended however there have been challenges especially in Northern Sudan e.g. The government in Northern Sudan apparently instructed the Southern Sudanese public workers in the north to surrender their registration cards in order to receive their salaries.
In the Sudanese embassies, there has been suspected/alleged registration of a lot of foreigners intended to manipulate the percentage.

So far there are 3 millon Southern Sudanese registered in Southern Sudan, 105000 Southern Sudanese registered in Northern Sudan, 230000 Southern Sudanese registered in other countries. The Muslim brotherhood has circulated a document disqualifying the referendum process and the Naivasha agreement.

Any International organization that would wish to participate as an observer can register with the referendum bureau. All that is required is identification as a member of an international agency and letter from the organization. “

Elly en Lesha worden door de chauffeur van CRS naar het vliegveld gebracht. We hebben het gevoel echt te worden “afgezet” als we weer moeten betalen om een exit visum te krijgen (!), maar verder verloopt alles wel soepel ondanks de primitieve omstandigheden op het vliegveld – dat wordt nog wat rond het referendum.

Een vlot vluchtje naar Nairobi, rondje lopen, vlucht naar Entebbe. Ook hier gaat alles vlot en we arriveren eind van de middag bij ons hotel (kwartiertje van het vliegveld) dat een prettige vondst blijkt te zijn: schoon, alles is heel en werkt, gratis wifi internet, vriendelijk personeel en een gezellige tuin.

Daar brengen we dan ook het grootste deel van de avond door in gezelschap van drie VN-ers die in Tsjaad werken voor de vredestroepen. Ons beeld van hun rol en mogelijkheden wordt er niet vrolijker op.

dagboek Sudan - 3 -

Dag 6, 10 december 2010

Dit wordt een “sjouw”dag. Om ongeveer 8.00 ontbijt: 2 hard gekookte eieren en buscuits. Mary en Annet eten iets lokaals wat ons niet erg aanspreekt.

Na enige discussie met de receptie krijgen we aanwijzingen om naar de joint donor commission te komen – we hopen Icco daar te vinden (dat is ons verder de hele dag niet gelukt overigens).

De eerste stop is bij de bak om lokaal geld te wisselen. 1 soedanees pound is ongeveer 0,225 dollard US of 0,333 euro. Het hotel heeft gezegd dat we met dollars kunnen betalen, en dus wisselen we alleen wat voor eten en transport.

Dan is de eerste potentiele “afspraak” die we tegenkomen GTZ. (naast Paradise hotel) – hier treffen we Norbert H., programmamanager WATSAN (Lesha kent hem uit Mali); het kantoor van GTZ is pas geopend en de programma’s (en funding dus ook) voor de komende maanden liggen vast.

Hij is wel geinteresseerd in het project in Kajo Keji, zegt expertse en advies toe. We vertrekken met veel info over de juiste contactpersonen op het ministerie van waterresources en irrigatie, bij UNICEF etc.

We lopen naar het Ministerie van water resources en irrigatie. Hoewel iedereen waar we naar vragen in vergaderingen zit; krijgen we wel de contact gegevens en juiste titels – contact in de toekomst is dus veel eenvoudiger (zie contact sheet).

We gaan opnieuw op weg in de richting van het gebouw van de joint donors en zien dan de compound van World Vision. We besluiten ook daar even “langs”te gaan. Na enige discussie met security over het afgeven van paspoorten enzo (wat we dus niet doen “onze regering verbied ons dat”) komen we toch binnen. Met enige doorvragen – we willen graag met iemand praten over water-women-agriculture programs - raken we in het gesprek met Halima Chande. “Poultry” blijkt een sleutelwoord te zijn in Sudan. Halima heeft een experimenteel kippenprogramma geleid dat net is afgesloten. Al pratend krijgen we veel nuttige in formatie over kippen houden (wat mooi aansluit op de plannen van Mary L. , BKLVA en de women association) en contacten bij het Ministerie van Landbouw en Visserij (MAF). Ze vertelt ook over een vrouw in Juba, Aya Warille, die een kippenvoer fabriekje is begonnen – dat is iets waar wij ook met Mary over hebben gesproken omdat importeren vanuit Uganda (nu de enige mogelijkheid) erg duur is.

Halima is overigens ook verbonden aan Tanzanian women leaders in agriculture, lid van EMACT/ TGNP en een kennis van Mary Rusimbi (TGNP) – de wereld is zoals altijd erg klein. We beloven later deze week de groeten te doen aan Mary en in de toekomst eens te kijken wat we samen kunnen doen! Warm houden dus.

Na ook nog een kort gesprekje met Ahmed Abui, feed specialist voor poultry , duikt Stephen Maine, de WASH coördinator van World Vision in Sudan, waar we in eerste instantie naar hadden gevraagd op. We zijn het erg snel eens dat een goed rainwater harvesting plan een erg goed idee zou zijn – ook hij begrijpt eigenlijk niet goed waarom dat niet veel meer wordt uitgezet.

Hij geeft ons de tip om te kijken naar de activiteiten van de Carter Foundation (inderdaad, de oud president van de VS) om de Guinee worm te bestrijden en de foundation heeft daar fondsen voor.

Verder raad hij aan met UNICEF te spreken en meldt en passant dat er een tender loopt van USAID voor een project in Kajo Keji (daar gaan we dus zeker naar kijken en het eventueel meenemen in de lopende aanvraag van Women for Water).

Stephen zet ons ook op het spoor van CRS (Catholic Relief organization Sudan); het lijkt hem nuttig als we met mr. Anyinga praten, de watermanager van CRS (daar blijken we uiteindelijk niet in te slagen, maar… zie verder).

Bij CRS zetelt ook het secretariaat van het nationale NGO Forum in de persoon van Kelsey Hoppe. Stephen raad aan dat BKLVA daar snel lid van wordt want daar worden de lijntjes uitgezet en de “fondsen”verdeeld (o.a. van CORDAID, ICCO).

We krijgen weer een routebeschrijving en gaan weer op weg naar de joint donor office. Onderweg proberen we Kelsey te bereiken per telefoon, maar dat leidt voorlopig tot niets.

Hadden we al gemeld dat de temperatuur zo rond de 38 C is? Heel droog, heet en stoffig. De dames Mary en Annet waren bang dat de Hollandse dames er onder door zouden gaan; Elly en Lesha hobbelen echter nog vrolijk langs de weg, terwijl Mary en Annet er achter aan sloffen klagend over de hitte.

Vooruit, een klein stukje voor de tegenwaarde van 1 euro met de lokale minibus (op- en afstappen) tot het volgende circuit.

En dan vinden we het pand van de joint donor commission en eveneens Marjolein Jongman van het Nederlandse consulaat die we al dagen tevergeefs proberen te bereiken – tja, foutgespelde namen werken niet goed met computers.

Security neemt contact op met Marjolein maar die zit in een “call” en we mogen niet naar binnen. We willen en haar echter heel graag spreken en Lesha laat zich niet afpoeieren. We laten weten dat we aan de overkant in een hotel zullen wachten, daar gaan lunchen en later terugkomen. Zoals wel vaker deze reis is de bediening nogal sloom. Na een hele poos wachten op ons eten, gaat Lesha weer even kijken aan de overkant hoe de zaken ervoor staan en of we het gebouw binnen kunnen komen. Mary, Annet en Elly eten een hapje terwijl Lesha’s eten koud staat te worden.

Elly belt haar maar even om te horen waar ze zit - Marjolein bleek nu wel beschikbaar en Lesha smeedt het ijzer terwijl het heet is – die zit binnen bij Marjolein, dus…..

Sudan 2

Dag 4, 8 december 2010


Rond 6.15 weer gewekt door de haan en de geiten. Lesha probeert in te schatten hoeveel water we gebruiken: we denken dat we onder de 20 liter per persoon per dag blijven. Het verbaast ons hoe weinig “waterbewust” de vrouwen zijn (bijvoorbeeld weinig dubbel gebruiken van water) maar wel veel aandacht, hoewel soms niet helemaal adequaat, voor hygiëne; er wordt wel veel geveegd en er is geen rondslingerend vuilnis. De algemene indruk is “schoon”.

Rond 8 uur gaan we lopend richting town. De omgeving zijn wetlands (het is nu droog seizoen) en er staan wel plassen.
Kajo Keji is een district in east equatorial south sudan. Het telt 5 Piam's (steden) en circa 60 Boma's en dorpjes.

We krijgen na ongeveer 15 minuten een lift in de laadbak van een truck. We worden afgezet bij het bureau waar ook het genderbureau in huist en een lokaal kantoor van de Soedanese ontwikkelingssamenwerking. Overal posters om je te registreren voor het referendum, inclusief een oproep specifiek aan de vrouwen. De ” genderdame” is er nog niet, dus we lopen naar het kantoortje/vrouwencentrumpje dat is gebouwd met geld van UNHCR. Ook daar niemand. Dus naar het Wildlife Protection centrum.

De directeur komt te voorschijn (een boomlange kerel) en een hekel kring van medewerkers. De apen op het terrein zijn vastgebonden en we krijgen uitgelegd dat het wildpark achter de heuvel er slecht aan toe is. Ze willen een donor vinden (dat horen we deze dagen vaker...). We leggen uit dat “meenemen” naar Nederland weinig zin heeft; het WWF-kantoor in Kampala is een betere gok.

Dan de heuvel op naar het districskantoor. Halverwege de heuvel stopt een auto met daarin de districscommissioner naast ons – geen tijd “hij moet naar de grens vanwege problemen”. Tja. Als we doorlopen naar het kantoor is daar ook niemand behalve bouwvakkers. Dus leuke foto’s van de omgeving gemaakt en weer naar beneden.

We lopen weer naar het vrouwenkantoortje en nu zijn er drie vrouwen: de voorzitster van de Women’s Association (en tevens de gender coordinator) genaamd Mary Keji; dame 2 is de voorzitster van een van de vrouwengroepen van de Boma en de derde een toevallige bezoekster. We discussiëren over hun plannen, samenwerking et cetera. Zie aantekeningen bij Women’s Association.

Elly en ik zijn ervan overtuigd dat er een vorm van samenwerking moet komen. Een nieuw plan is nodig om de drie locaties logisch in te zetten.

We vertrekken na een uur met een goede verstandhouding en in ieder geval een duidelijk beeld dat de dames dat wij niet meewerken aan competitie of concurrentie (wie krijgt er eerst geld?).

Inmiddels is het goed heet. We wandelen door richting Mary’s borehole – onderweg een stop bij het HIV/AIDS-centrum. De stop is bedoeld om onze tickets van Juba naar Entebbe te regelen. Elly raakt aan de praat over hun werk en het gesprek komt op vrouwencondooms. [Nigel?] denkt dat de vrouwen niet willen. Wij weten beter na de discussie in de workshop... We bezichtigen dus hun mooie terrein [samenwerking!?] en we krijgen uiteraard vrouwencondooms mee. Die geven we ’s avonds aan Annet (“Waar hadden ze die verstopt?!”, zegt Annet). Zij gaat er verder met de vrouwen over praten en wij gaan zorgen dat er meer condooms komen [actie: contact zoeken met de Soroptimistengroep van Ewa].

Volgende stop: het terrein van Mary/BKLVA en de borehole. De dames aldaar hebben goed opgelet in de workshop en er is een lijst met verbeteringen. Het maakt ons ongerust dat er een rapport is van Rural Development over de borehole dat spreekt over wormen in het water. Mary MOET achter het rapport aan (waarschijnlijk Guinea worm?). We bekijken het terrein en de borehole en lopen dan naar Mary’s huis. Het is nog niet af. We krijgen pinda’s en kletsen met [Nigel?]. Dan lopen we ongeveer 50 minuten terug in de hitte. Interessante dag maar wel slopend.

’s Avonds zitten kletsen op de veranda – bijna alle meisjes en moeders uit de compound komen ons schoolgeld vragen. We gaan maar eens nadenken maar beloven niets. Misschien een fonds creëren voor schoolgeld voor de dochters van de vrouwen die een opleiding volgen, lid zijn van het vrouwencentrum of iets dergelijks waar ze zelf ook een kleine bijdrage aan leveren (een revolving fund)?

Tweede vraag is om een jurk voor kerst en/of sandalen (uiteindelijk schenk ik mijn blauwe jurk aan Annet en doneren we 100 euro).

Naar bed om een uur of 10, morgen naar Juba.

Dag 5, 9 december 2010

We zijn alletwee rond vijf uur wakker. We zitten opnieuw op de veranda en bewonderen de prachtige sterrenhemel en zien langzaam alles en iedereen ontwaken.

Ontbijt, alles inpakken, afscheid nemen en dan lopend naar Gore (?) waar we de minibus nemen naar Juba (vliegen was dus weer niet gelukt...).
Het wordt een hele lange, stoffige reis. Lesha zit voorin met Annet, bovenop de deurknop, Elly zit achterin met één bil regelmatig naast de bank. Hoewel we een heel goede chauffeur hebben, moet Lesha zich zes uur lang schrap zetten en de volgende dag zijn haar kuiten dus pijnlijk. Zes uur stof, potholes, heuvel op en af, met monotoon landschap, savanne-achtig en hitte... Het valt ons op dat langs de hele route er stukken zijn platgebrand om houtskool te maken. Uit het niets duiken op het gegeven moment wel een groep jongens van de nomaden op en als we goed kijken zien we de kudde ook lopen. Van 8 tot 14.30 uur is geen grapje. Eén ding is zeker: volgende keer regelen we alle transport zelf.

Bij aankomst in Juba onmiddellijk meer security – de tassen worden provisorisch onderzocht. Bij de busstop wachten we op een lokale chauffeur. Die brengt ons naar Air Uganda om onze vlucht naar Entebbe te regelen. Dat lukt, hoewel met wat gedoe. Dan op hoteljacht. Eerste vier hotels vol en discussie met Mary; die wou met vier mensen aankomen bij haar nicht, die getrouwd is met een minister. Ons leek dat geen briljant idee gezien de veiligheidssituatie en normaal fatsoen. Dus verder op hoteljacht. We eindigen bij Southern Sudan Hotel 2: het kan er nét mee door voor 300 Soedanese Pounds per kamer per nacht; warm water en hele toiletten nog nooit van gehoord.

We eten in het hotelrestaurant (lang wachten, koud eten en dus uiteindelijk 20 procent discount) en bespreken de visitelijst voor morgen. Veel afspraken die we per email getracht hadden te maken zijn op voorhand niet gelukt. Dus maar gewoon op zoek. Uurtje of half tien licht uit.

Diary of Sudan December 2010 trip

Elly en Lesha togen de afgelopen week naar Sudan en Tanzania.

Hieronder ons dagboek.

Dag 1, 5 december 2010

Een rommelig vertrek. Zowel Elly als ik blijven onze spullen twee keer overgepakt te hebben en dat was niet afgesproken. We hebben ook dezelfde kleur shirtje aan. We waren bang voor ijzel maar dat valt gelukkig mee. Mario rijdt Lesha naar Schiphol en Elly wordt weggebracht door Anne.

Ondanks de rij bij de incheckbalie en de ellende op Schiphol door het cancellen van de vluchten van de vorige dag zijn we snel ingecheckt. We kopen sigaretten, droogpoets ‘tandenvingers” en een heleboel dollars in kleine coupures. De vlucht vertrekt, gepland, een uur te laat en we zitten comfortabel.

 

Aankomst op Entebbe om 20.15 lokale tijd (is + 2 uur). Het is donker en we zien bijna niets. Twee jongens komen ons halen met de taxi voor de rit naar Kampala. De zus van Mary (Alice) is in het hotel (Bonita) met baby. We slapen... nou ja... van middernacht tot 2 uur als Lesha’s telefoon af gaat. We kijken niet op de klok, douchen koud en als we aangekleed zijn blijkt het nog midden in de nacht te zijn. Dus weer naar bed. Om 4 uur klopt Alice omdat ze denkt dat we veel tijd nodig hebben om ons aan te kleden. Dus we slapen nog een uurtje. Om 5.30 zijn we aangekleed en wel beneden.

Dag 2, 6 december 2010

We wandelen naar de bus. Met z’n drieën op een smal rijtje, de basket met water, bananen en koekjes op schoot. Lesha’s koffer gaat onderin en die komt er later helemaal rood van het stof weer uit. De bus vertrekt om 6 uur en tot Gulu is de weg redelijk goed; daarna een en al kuil en heel veel stof. De rit naar de ferry over de Nijl duurt bij elkaar bijna 8 uur met 3x 5 minuten stoppen.

Dan begint het probleem: de ferry ligt vast aan de andere kant, ze moeten op en neer rijden naar Mojo voor diesel. In totaal 2 uur wachten... Dan wordt er geladen en zit de pont vervolgens vast in de waterplanten. Met uiteindelijk bijna 3 uur vertraging komen we in Moyo aan.

Daar wachten drie vrienden van Mary met de 4-wheel drive. We racen naar de grens; die blijkt gelukkig nog open. Eerst een exit-stamp van Oeganda, dan 2 km niemandsland en dan de Soedanese grens. Ook nog open! Het verstrekken van het visum kost enige tijd want alles gaat met de hand. We hebben geen pasfoto’s maar krijgen toch de travel permit. Een van de jongens brengt de volgende dag geïmproviseerde pasfoto’s. We hebben zelden zulke mooie exemplaren gezien van een travel permit (een beetje à la Suriname).

Onderweg vertelt Magnum (Friends of Hope) dat de situatie wel veel beter geworden is. De grens is open, het eerste deel van de weg is verbreed en aangestampt – nu is het een half uur naar de stad in plaats van drie uur.

We komen in het stikkedonker aan bij de compound van Mary. Haar zus, nichtjes et cetera zijn er allemaal. We krijgen een prima kamer in de toekomstige meetingroom, inclusief bedden met muskietennetten.

Na een schoonmaakactie van alle stof van de busreis, een eerste bezoek aan het toilet (een voeten squat pit-latrine), een douche met een kopje en heet water, nog een kleine maaltijd: een soort spinazie (ngette), witte maispap (bolok) en yam-achtig spul (ilong).

Dag 3, 7 december 2010

De dag begint om 6 uur met mekkerende geiten en kirrende kuikens. Na het ontbijt (brood, meegebracht uit Kampala) [broodbakkerij is een idee!?] voorbereidingen voor de workshop.

Er leven vier vrouwen en twee mannen (watchmen) in de Compound. Overdag is er minstens het dubbele aantal, die komen eten, werken, wassen (vanwege de borehole) enzovoorts. We lopen een ronde over de Compound. Er worden twee nieuwe toiletten gebouwd – moeilijk vanwege het hoge grondwater en de rotsen – een enorm kippenhok. Er zijn geiten en ze verbouwen cassave, papaya, tomaten, mango, sesam en ngette (lokale spinaziesoort) en sugar cane. Van alles een klein beetje en er zit weinig structuur in. De bibliotheek is niet in gebruik vanwege gebrek aan personeel en dat weer omdat er nog geen donorgeld is. Als er iemand kan worden aangesteld gaat die een stage lopen bij de andere bibliotheek vlakbij.

Rond 10 uur duiken de eerste deelnemers aan de workshop op. Uiteindelijk 4 mannen en 16 vrouwen, waaronder 2 vrouwen van het Gender Office en twee leraren van het Learning Centre. Interessant om mee samen te werken?

We praten over water, hygiëne, HIV, wasbakken, tillen et cetera van 10 tot 16 uur ongeveer. Veel enthousiasme voor ecosanitatieideeënen MUS, hergebruik van water en de vocational school. Er is een potentieel probleem met het gendercentrum en de andere vrouwenorganisatie: ze hebben geld gekregen van UNHCR en een tweekamergebouwtje neergezet. Nu weten ze niet hoe verder en willen Mary’s hulp. Die voelt er niet veel voor. Maar na vandaag misschien een andere basis?

Na de cursus worden er biertjes voor ons gehaald. “Geïmproviseerd” eten (dat wil zeggen brood en spinazie), ondertussen veel discussie over de trip van Juba naar Entebbe. Nog niet opgelost.

Na een “douche” (water met een beker) en we slagen er zelfs in ons haar een beetje te wassen) rond 9 uur naar bed. Wat slaap inhalen. Lesha wordt twee keer wakker van de discussies buiten.

Samenwerking St. Djenné en VAM geformaliseerd

(foto l > r: ): Lesha Witmer, voorzitter VAM; Marie Antionette de Veth, programmamanager "Mali"/ bestuurslid VAM; Jeanne van Beers, St. Djenné; Johan Buizert, voorzitter Djenné.

Op 21 september 2010 hebben VAM en d Stichting Djenné hun reeds bestaande samenwerking geformaliseerd in de vorm van een MoU.
VAM en Djenné delen de opvatting dat er behoefte is aan geïntegreerde “community-based” ontwikkelingsmodellen.

De Stichtingen willen vanuit hun aanvullende expertises een steentje bijdragen aan het verbeteren van de levensomstandigheden en gelijkwaardige positie van mannen en vrouwen in ontwikkelingslanden.

Deze visie is gebaseerd op solidariteit met mensen in ontwikkelingslanden, de internationale mensenrechten incl. de specifiek de rechten van Vrouwen (CEDAW), het recht op water, sanitatie en educatie en de Millenium Declaratie.

Djenné en VAM werken o.a. samen op het gebied van:
• (bewustwording van) goed onderwijs voor vrouwen en meisjes in de Dogon
• (bewustwording van het belang van) veilig drinkwater, afvalverwerking, sanitatie en hygiëne
• Bevorderen van samenwerking tussen locale/regionale overheid en de vrouwenorganisaties

De samenwerking tussen VAM en Djené is allereerst gericht op de ontwikkeling en uitvoering van een gezamenlijke project t.w. de realisatie van een vrouwenvakschool in Bandiagara, Mali.

Het cursus/trainingsprogramma is gericht op het verkrijgen van kwalificaties ter bevordering van toegang tot de arbeidsmarkt en daarmee een gelijkwaardige sociaaleconomische positie van vrouwen. Tevens wordt gewerkt aan een water, hygiëne en sanitatie training- programma in nauwe samenwerking met de locale/regionale overheid en de lokale vrouwenorganisaties.