Sudan 2

Dag 4, 8 december 2010


Rond 6.15 weer gewekt door de haan en de geiten. Lesha probeert in te schatten hoeveel water we gebruiken: we denken dat we onder de 20 liter per persoon per dag blijven. Het verbaast ons hoe weinig “waterbewust” de vrouwen zijn (bijvoorbeeld weinig dubbel gebruiken van water) maar wel veel aandacht, hoewel soms niet helemaal adequaat, voor hygiëne; er wordt wel veel geveegd en er is geen rondslingerend vuilnis. De algemene indruk is “schoon”.

Rond 8 uur gaan we lopend richting town. De omgeving zijn wetlands (het is nu droog seizoen) en er staan wel plassen.
Kajo Keji is een district in east equatorial south sudan. Het telt 5 Piam's (steden) en circa 60 Boma's en dorpjes.

We krijgen na ongeveer 15 minuten een lift in de laadbak van een truck. We worden afgezet bij het bureau waar ook het genderbureau in huist en een lokaal kantoor van de Soedanese ontwikkelingssamenwerking. Overal posters om je te registreren voor het referendum, inclusief een oproep specifiek aan de vrouwen. De ” genderdame” is er nog niet, dus we lopen naar het kantoortje/vrouwencentrumpje dat is gebouwd met geld van UNHCR. Ook daar niemand. Dus naar het Wildlife Protection centrum.

De directeur komt te voorschijn (een boomlange kerel) en een hekel kring van medewerkers. De apen op het terrein zijn vastgebonden en we krijgen uitgelegd dat het wildpark achter de heuvel er slecht aan toe is. Ze willen een donor vinden (dat horen we deze dagen vaker...). We leggen uit dat “meenemen” naar Nederland weinig zin heeft; het WWF-kantoor in Kampala is een betere gok.

Dan de heuvel op naar het districskantoor. Halverwege de heuvel stopt een auto met daarin de districscommissioner naast ons – geen tijd “hij moet naar de grens vanwege problemen”. Tja. Als we doorlopen naar het kantoor is daar ook niemand behalve bouwvakkers. Dus leuke foto’s van de omgeving gemaakt en weer naar beneden.

We lopen weer naar het vrouwenkantoortje en nu zijn er drie vrouwen: de voorzitster van de Women’s Association (en tevens de gender coordinator) genaamd Mary Keji; dame 2 is de voorzitster van een van de vrouwengroepen van de Boma en de derde een toevallige bezoekster. We discussiëren over hun plannen, samenwerking et cetera. Zie aantekeningen bij Women’s Association.

Elly en ik zijn ervan overtuigd dat er een vorm van samenwerking moet komen. Een nieuw plan is nodig om de drie locaties logisch in te zetten.

We vertrekken na een uur met een goede verstandhouding en in ieder geval een duidelijk beeld dat de dames dat wij niet meewerken aan competitie of concurrentie (wie krijgt er eerst geld?).

Inmiddels is het goed heet. We wandelen door richting Mary’s borehole – onderweg een stop bij het HIV/AIDS-centrum. De stop is bedoeld om onze tickets van Juba naar Entebbe te regelen. Elly raakt aan de praat over hun werk en het gesprek komt op vrouwencondooms. [Nigel?] denkt dat de vrouwen niet willen. Wij weten beter na de discussie in de workshop... We bezichtigen dus hun mooie terrein [samenwerking!?] en we krijgen uiteraard vrouwencondooms mee. Die geven we ’s avonds aan Annet (“Waar hadden ze die verstopt?!”, zegt Annet). Zij gaat er verder met de vrouwen over praten en wij gaan zorgen dat er meer condooms komen [actie: contact zoeken met de Soroptimistengroep van Ewa].

Volgende stop: het terrein van Mary/BKLVA en de borehole. De dames aldaar hebben goed opgelet in de workshop en er is een lijst met verbeteringen. Het maakt ons ongerust dat er een rapport is van Rural Development over de borehole dat spreekt over wormen in het water. Mary MOET achter het rapport aan (waarschijnlijk Guinea worm?). We bekijken het terrein en de borehole en lopen dan naar Mary’s huis. Het is nog niet af. We krijgen pinda’s en kletsen met [Nigel?]. Dan lopen we ongeveer 50 minuten terug in de hitte. Interessante dag maar wel slopend.

’s Avonds zitten kletsen op de veranda – bijna alle meisjes en moeders uit de compound komen ons schoolgeld vragen. We gaan maar eens nadenken maar beloven niets. Misschien een fonds creëren voor schoolgeld voor de dochters van de vrouwen die een opleiding volgen, lid zijn van het vrouwencentrum of iets dergelijks waar ze zelf ook een kleine bijdrage aan leveren (een revolving fund)?

Tweede vraag is om een jurk voor kerst en/of sandalen (uiteindelijk schenk ik mijn blauwe jurk aan Annet en doneren we 100 euro).

Naar bed om een uur of 10, morgen naar Juba.

Dag 5, 9 december 2010

We zijn alletwee rond vijf uur wakker. We zitten opnieuw op de veranda en bewonderen de prachtige sterrenhemel en zien langzaam alles en iedereen ontwaken.

Ontbijt, alles inpakken, afscheid nemen en dan lopend naar Gore (?) waar we de minibus nemen naar Juba (vliegen was dus weer niet gelukt...).
Het wordt een hele lange, stoffige reis. Lesha zit voorin met Annet, bovenop de deurknop, Elly zit achterin met één bil regelmatig naast de bank. Hoewel we een heel goede chauffeur hebben, moet Lesha zich zes uur lang schrap zetten en de volgende dag zijn haar kuiten dus pijnlijk. Zes uur stof, potholes, heuvel op en af, met monotoon landschap, savanne-achtig en hitte... Het valt ons op dat langs de hele route er stukken zijn platgebrand om houtskool te maken. Uit het niets duiken op het gegeven moment wel een groep jongens van de nomaden op en als we goed kijken zien we de kudde ook lopen. Van 8 tot 14.30 uur is geen grapje. Eén ding is zeker: volgende keer regelen we alle transport zelf.

Bij aankomst in Juba onmiddellijk meer security – de tassen worden provisorisch onderzocht. Bij de busstop wachten we op een lokale chauffeur. Die brengt ons naar Air Uganda om onze vlucht naar Entebbe te regelen. Dat lukt, hoewel met wat gedoe. Dan op hoteljacht. Eerste vier hotels vol en discussie met Mary; die wou met vier mensen aankomen bij haar nicht, die getrouwd is met een minister. Ons leek dat geen briljant idee gezien de veiligheidssituatie en normaal fatsoen. Dus verder op hoteljacht. We eindigen bij Southern Sudan Hotel 2: het kan er nét mee door voor 300 Soedanese Pounds per kamer per nacht; warm water en hele toiletten nog nooit van gehoord.

We eten in het hotelrestaurant (lang wachten, koud eten en dus uiteindelijk 20 procent discount) en bespreken de visitelijst voor morgen. Veel afspraken die we per email getracht hadden te maken zijn op voorhand niet gelukt. Dus maar gewoon op zoek. Uurtje of half tien licht uit.